Niet meer eenzaam dankzij schildersbaan

Ontvetten, schuren en lakken. Het is de dagelijkse bezigheid geworden van Ghebrehiwet Bekuretsion (40), de Eritrese statushouder die zijn draai bij het Hoeksche schildersbedrijf H.Hoogvliet heeft gevonden.

Ghebrehiwet (op de werkvloer ook wel ‘Gerben’) Bekuretsion heeft een glimlach van oor tot oor. Met een kwast in zijn rechterhand en emmer met verf in de linker voelt hij zich op zijn best. Aanleg voor het schilderwerk had hij, in Eritrea deed hij dit ook. Toch is het een andere tak van sport om Nederlandse kozijnen te laten glimmen. ,,Dit is wel wat moeilijker.’’

Vier jaar geleden kwam hij samen met zijn vrouw en jongste kind vanuit Eritrea naar Numansdorp. Hij zegt heel fijn te zijn opgevangen in de Hoeksche Waard. ,,Soms spreek ik af met de buren, dan drinken we een kop koffie.’’ Numansdorpers zijn volgens hem behulpzaam. ,,Als ik bijvoorbeeld niet op woorden kan komen, dan helpen zij met praten.’’ Die sociale contacten waren er in het begin niet. ,,Toen was het eenzaam. Ik verstond mensen niet en zij mij ook niet. Mijn vrouw en ik waren alleen tussen alle anderen. Dat is lastig.’’

Via HW werkt! ging Bekuretsion naar de schildersvakopleiding in Rotterdam. Vervolgens kon hij aan de slag bij het Oud-Beijerlandse familiebedrijf H.Hoogvliet. Sinds hij daar werkt, merkt de Eritreeër dat hij stapjes maakt. Zowel in het leren van de taal als sociale leven en de cultuur. ,,Vooral de Nederlandse grammatica is moeilijk, maar door twee cursussen gaat het beter.’’

De herkenning die Bekuretsion ziet in het schilderwerk vanuit Eritrea is voor hem een bepaalde houvast. Zijn collega’s spelen hier ook een grote rol in. Het contact met de mensen versnelt het proces van de inburgering. ,,Het is altijd gezellig’’, zegt de statushouder grinnikend. Zodra hij over zijn werk praat, stralen zijn ogen. ,,Vooral met Jan-Willem. Daar kan ik hard om lachen.’’

Jan-Willem Neels is de voorman van het schilderteam waarin Bekuretsion werkt. ,,’Gerben’ is een harde werker. Hij wil echt, heeft doorzettingsvermogen. Zulke jongens zijn altijd welkom’’, zegt Neels. Volgens de voorman was het communiceren de enige euvel. ,,Denk aan kleine dingen als een opdracht of aanwijzing geven. Dat gaat ondertussen steeds beter, we willen hem een kans geven.’’

Wessel Hoogvliet, van H.Hoogvliet, beaamt dat. ,,Jongens die willen werken, mogen altijd binnenlopen. Daar investeren we graag in, zij komen er wel. Dat kost ervaring, duurt een paar jaar, maar ons vertrouwen is er.’’

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen in het AD van 11 november 2018 en met toestemming hier geplaatst.

• Copright: AD Rotterdams Dagblad
• Tekst: Eva de Graaf
• Foto: John de Pater